De telefoon op het grote bureau zou gaan, bedachten mijn beste vriendin en ik toen we nog klein waren. De beller zou zeggen dat hij onze hulp nodig had. Als we groot waren, zouden we namelijk een echt kantoor hebben. Organisaties van over de hele wereld zouden ons vragen om hen te helpen om hun grootste pijnpunten op te lossen. Met ons rugzakje op de rug en zonder enige voorbereiding zouden we op die plekken gewoon binnenstappen. Dan zouden we rondkijken en intuïtief weten wat er nodig was. En hup, hup, we regelden wat nodig was en zo kon het bedrijf weer vooruit.
Dat is zo’n dertig jaar geleden. Tussen dit beeld dat ik als kind had en de volwassen werkelijkheid liggen een studie bedrijfskunde, een HR verander baan bij een grote corporate en een periode als vrijwillig lerares in een arm dorp in Guatemala. Daarna ontwikkelde ik marketing- en communicatiestrategieën op het gebied van duurzaamheid en ik implementeerde programma’s in de armste landen ter wereld, in Afrika en Bangladesh.
Tussen het beeld uit mijn kindertijd en nu liggen natuurlijk ook de persoonlijke ups en downs van het leven, waaronder een burn-out of twee, gevolgd door een intensieve coachopleiding en een studie psychologie.
Mijn rugzak is gevuld geraakt met kennis, competenties en ervaringen zodat ik tegenwoordig inderdaad met een gerust hart en vol vertrouwen overal naar binnen stap. Het beeld van toen is grotendeels uitgekomen, in een volwassen variant. Ik kom daar waar me gevraagd wordt om te ondersteunen bij ontluikende transformaties in organisaties.
De meisjesdroom van toen is gewoon uitgekomen. Ik ben elke dag benieuwd wie er gaat bellen. Spreek ik jou vandaag?
